کاربرد نانوتکنولوژی در کلیه مصنوعی

فیلترهای نانوتکنولوژیک می توانند منجر به تولید کلیه های مصنوعی قابل پوشیدن یا ایمپلنت شدن، بشوند. به گزارش مدلاین پلاس، مطالعه بر روی حیوانات آزمایشگاهی برای اشکال اولیه کلیه مصنوعی یکی دو سال است که آغاز شد و آزمایشات کلینیکی باز هم ادامه دارد.
تقریبا 900 هزار نفر در سراسر جهان از بیماری کلیه رنج می برند و نیازمند دیالیز هستند. حدود 21 درصد بیماران دیالیزی در هر سنی جان خود را از دست می دهند.
در دیالیز به وجود یک مایع نیاز است که مواد دفعی از خون بیمار به آن وارد شوند. این امر مستلزم مخزنی از مایع و راهی است که مایع را از دستگاه پمپ کند که این امر باعث می شود سیستم عملا غیرقابل پوشیدن باشد.
بیوفیلتر، فیلتری است که از عملکرد کلیه انسان تقلید می کند و نیازمند چنین مایعی نیست.
این وسیله اساسا شامل دو غشاء است. یک غشاء تحت عنوان G از گلومرول ها تقلید می کند که همه ملکول های خون را در کلیه غربال می کنند و آنچه به جای می گذارند اکثرا آب است.
غشای دیگر به نام T، از لوله کلیوی تقلید می کند که در کلیه ملکول های فیلتر شده به وسیله گلومرول ها را غربال می کند تا آنجا که ممکن است ترکیباتی که متعلق به خون هستند جذب کند. غشای T نیازمند 1.6 کادریلیون منفذ است که هر یک تنها چند نانومتر عرض دارند و 1 تا 5 نانومتر از هم فاصله دارند. نانوتکنولوژی این امکان را به ما می دهد که هر منفذ را به طور انتخابی برای جذب مواد شیمیایی براساس اندازه، شکل، و بار الکتریکی آنها طراحی کنیم.
تنها نگرانی از این است که دستگاه فوق قادر به تولید بی کربنات نیست، همان کار کلیه طبیعی را انجام می دهد تا سطح اسیدیته بدن را کنترل کند. بنابراین بیمارانی که از آن استفاده می کنند شاید لازم باشد قرص ها یا مکمل های مایع بی کربنات مصرف کنند.